Το δάκρυ, ο άνεμος και η ελευθερία....

Φύσηξε ενα ελαφρύ αεράκι και εκείνη τη στιγμή πήρε μακριά το δάκρυ από τα μάτια του κοριτσιού, ήταν ζεστό και τόσο πονεμένο. Μια σταγονίτσα που κύλισε απο το μάτι έκρυβε μέσα της τόσο πόνο, τέτοια αγάπη αλλά και τόση αβεβαιότητα για το μέλλον. Αβεβαιότητα όχι για τη δουλειά του κοριτσιού αλλά για τα ονειρά της δίπλα στο ψηλό καστανό παλλικάρι, αυτό που είχε αγαπήσει και γι'αυτό που είχε καρδιοχτυπήσει αυτά τα χρόνια δίπλα του... Είναι ήδη μακριά της, μπλεγμένος μέσα στην αβεβαιότητα του και αυτός, δείχνει να ξεδιαλύνει κάτι, είναι εν αναμονή μιας απάντησης που πρόκειται να του αλλάξει όλη του τη ζωή. Η δουλειά γι'αυτόν τελικά δείχνει να είναι το Α και το Ω. Δεν διαφώνησε ποτέ το κορίτσι με τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια, αυτά που όταν τον κοιτούσαν του έδειχναν πόσο πολύ τον αγαπάνε, θα μπορούσε να περάσει τα πάντα γι'αυτόν και εκείνος το ήξερε. Ήδη περασε αυτό το διάστημα ατέλειωτες ώρες μοναξιάς, πόνου, αυτός ο πόνος που νιώθεις όταν χάνεις κάτι απο μέσα σου χωρίς να το θες... Αχ! αυτός ο πόνος ήταν ο χειρότερος του κοριτσιού, σε λίγο θα χαιρόταν που θα έβλεπε δυο μικρά ματάκια τα οποία με τη σειρά τους θα άνοιγαν διάπλατα για να κοιτάξουν με απορία αυτό το κόσμο στον οποίο θα είχαν έρθει. Μιλάμε όμως υποθετικά γιατί αυτό το μικρούλι δεν υπάρχει, καλύτερα της είπε το αγόρι, σαν να ήταν αυτό το πλασματάκι που θα τον δέσμευε. Το κορίτσι δεν του είπε ποτέ οτι τον ήθελε δίπλα της εξ'αιτίας αυτού. Κατακρίθηκε μάλιστα όταν εκείνος το έμαθε, καθώς και το ότι δεν ήταν ΄γνώστης, και ερωτώ, πως να ήσουν γνώστης όταν είχες ήδη διαλλέξει την ελευθερία σου? Η μικρή το μόνο που ήθελε ήταν να έχει αυτό το μικρό πλασματάκι το οποίο θα είχε και δικά σου στοιχεία. Δε θα μπορούσε το κορίτσι να έχει δίπλα της κάποιον που ήδη είχε χάσει την αγάπη του για εκείνη.... Σκέψεις, λόγια, υποσχέσεις του... Ωχ! όλα αυτά γύριζαν στο μυαλό της, όνειρα που κάναν για το μέλλον τους, το κοινό μέλλον, αυτό που τώρα είχε γίνει χωριστό μέλλον για εκείνον... Η ελευθερία σου... Η αγάπη σου για τη δόξα, τη δημιουργία, τα υλικά αγαθά έδειξες καποια στιγμή να ασπαστηκες λόγια σαν αυτά: " Αν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο, μην του προσθέτεις χρήματα, να του αφαιρείς επιθυμίες. -Επίκουρος", τελικά ήταν όλα ψεύτικα. Κάποια στιγμή η μητέρα του αγοριού της είχε πει κατι λόγια που ποτέ δε θα έφευγαν από το μυαλό της, ήταν σαν προφητικά λόγια, " να θυμάσαι κορίτσι μου, αυτό το παιδί μου πολύ φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, θα γίνει ίδιος με αυτόν και το φοβάμαι..." επανέλαβε το "φοβάμαι", φόβος για το ότι θα αλλαζε η προσωπικοτητά του, φόβος γιατί και εκείνη θα έχανε άλλο ένα αγαπημένο της πρόσωπο? Ποιός ξέρει... Το κορίτσι νοσταλγούσε τους περιπάτους τους... νόστος και άλγος ε? άραγε γιατί ακόμα? Τόσο δυνατό ήταν αυτό που ενιωθε για εκείνον? Εκείνος τόσες φορές την είχε διώξει με τον τρόπο του... Αεράκι της ελευθερίας δως του το χαμογελό του, την αισιοδοξία του και την αγάπη, την αίσθηση της ζέστης που νιώθει μέσα του κορίτσι για εκείνον....


Ο παρακάτω σύνδεσμος είναι κάτι που σ' ενδιαφέρει θαρρώ... δεν έχεις από το να ρίξεις μια ματιά και να μου πεις... http://www.youtube.com/watch?v=5NLwf276hOc επειδή όμως είναι κλειδωμένο στείλε αίτημα για να σε ξεκλειδώσω... θα δώ εαν το διάβασες μόνο εαν μου έρθει κάτι εκεί....