Πονάει η αγάπη μάτια μου, ποναει....

Μερικά χρόνια πισω έλεγα, αποκλείεται να ξανα αγαπήσω, ναι εσύ που το λες, κάτσε και περίμενε... Ήταν Δεκέμβριος του 2017 όταν σε πρωτοείδα. Χμμμ περίεργο, παρ ότι έλεγα δεν είμαι σε περίοδο να δημιουργήσω μια σχέση, μετά απο δικές σου προτάσεις για εξόδους δεν άργησε να έρθει το πρώτο μας φιλί. Αυτό το πρώτο που όταν ανταλλάσσεις με τον άλλο ειναι σα να νιώθεις ολα σου τα κύτταρα να γεμίζουν ενέργεια. Έτσι ένιωσα και εγώ με το Δημήτρη. Σαν ένα πεταρουδι σχολιαροπαιδο που πρώτη φορά ζούσε κάτι τετοιο. Με τη ζεστασιά του, το χαμόγελο του να σου γεμίζει τις στιγμές αλλα και την αγκαλιά του. Αυτη την αγκαλιά που δε θες να βγείς απο μέσα. Όπως και τα μάτια σου... Αυτά που καθρεφτιζουν τη ψυχή σου, αυτά που μ αρέσει να τα βλέπω γελαστά γιατί εισαι πολύ όμορφος. Για μένα όμορφος... Σαν κυλάνε ομως οι μέρες έρχονται οι πειρασμοί, οι δυσκολίες της καθημερινότητας και πάνω που έρχεται η μια χαρά, να σου και δέκα λύπες.
Νομίζω οτι με την αγάπη, αυτή την αγνή, την ανιδιοτελή, τη χωρίς όρους τελικά καλούμαστε να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες. Ναι γιατί έρχονται για να μας κάνουν να εκτιμήσουμε τις όμορφες στιγμές ακόμα περισσότερο. Μπορεί να πονάει η αγάπη αλλά δε σβήνει έτσι, μένει μέσα στη καρδιά, σαν μια φλόγα που σιγοκαίει μέχρι να ρθει η στιγμη που και πάλι θα ξαναφουντωσει και θα συνεχισει να καίει γι αυτο το αγόρι.
Σ'αγαπώ καρδιά μου, Δημήτρη μου και θα στο λέω μέχρι να μας χωρίσει ελπίζω μόνο ο Θεός...