Μια μελωδία....

΄Ωραια μέρα είναι σήμερα, με νότες φθινοπώρου, το κορίτσι κοίταξε έξω από το μισάνοικτο παράθυρο του δωματίου της. Ένα σπουργιτάκι καθόταν έξω στο κλαδάκι της αμυγδαλιάς, αυτή η μυρωδιά της υπαίθρου είναι σκέτη μαγεία. Απο μακριά ακουγόταν το γρατζούνισμα μιας κιθάρας, μια μελαγχολική μελωδία, αναμνήσεις, το σπουργιτάκι ανοιξε τα φτεράκια του και έφυγε ελεύθερο για να συναντήσει αλλα μέρη, άλλες γειτονιές... Που είσαι εσύ? Σκεφτηκε για μια στιγμή το κορίτσι και ρώτησε τον εαυτό της, σαν να ήταν εκεί, το ψηλό καστανό αγόρι με τα μελαγχολικά μάτια. Άνοιξες και εσύ τα φτερά σου τελικά και εφυγες για νέα μέρη, νεές εμπειρίες, νέους ανθρώπους. Η μυρωδιά από το τσαί με τη κανέλλα και το μήλο αρχισε να την ταξιδεύει και εκείνη σε μέρη οπου δεν είχε ξαναπάει, περπατούσε μαζί του χέρι χέρι σε νέους κόσμους, η ψυχή της είχε ήδη φύγει, ήταν κοντά του... Το τρίξιμο του ξύλινου παραθυρόφυλλου την γύρισε πάλι πίσω στην πραγματικότητα. Αυτό το τείχος μπορείς να μου πείς γιατί το έκανες τόσο ψηλό αυτή τη φορά? Η καρδιά σου μοιάζει σα να μη θέλει να ακούει καθόλου το ονομά μου, σκέφτηκε, υπάρχει άραγε μια μικρή πορτούλα που θα μπορούσε να ξανανοίξει? στο παρελθόν μου είχες πεί ότι είχες πληγωθεί τόσο που δε θα την άνοιγες για καμία. Όλα αυτά τα χρόνια τελικά τι την είχες, εικονικά ανοικτή?
Απορίες, αμφιβολίες για την αγάπη σου, που ποτέ δε θα απαντηθούν... Μια άσβεστη ελπίδα όμως υπάρχει, είναι αυτή της φωνής της καρδιάς μου που μέσα της έχει το όνομα σου, άκου τώρα τη μελωδία της, αυτή τη δεν είναι μελαγχολική αλλά δυνατή και γεμάτη με τόσα αισθήματα, αυτά που έδωσε, αλλά και αυτά που εσύ δεν την άφησες να δώσει. Σ'αγαπά και πάντα θα σ'αγαπά... Φύσηξε ένα ελαφρύ αεράκι μαζί με τα φύλλα που πέρνει ας πάρει και τη σκέψη μου γι'αυτόν και να του τη μεταφέρει, να ταξιδέψει μέσα από τα δάση, πάνω απο τα βουνά και να φτάσει στο κατώφλι της καρδιάς του....