Ο δικός μας άγγελος....

Είναι δύσκολο μια τέτοια μεγάλη μέρα, και ιδιαίτερη γιορτή για τη Χριστιανοσύνη να μη θυμάμαι, τον ανθρωπο που μαζί με τη μητέρα μου ένωσαν την αγάπη τους και έκαναν την οικογένειά μας.
Δυστυχώς σαν σήμερα, της Πεντηκοστής, έφυγες για το μακρινό ταξίδι, αυτό που μπορεί να μη σε βλέπω πατερούλη μου αλλά ξέρω οτι στέκεις εκεί ψηλά, σαν αγγελός μας. Ήταν το τριήμερό σου, από μικρό παιδάκι θυμάμαι να μιλάς γι αυτή τη σπουδαία γιορτή, λες και ήταν γραφτό σου, σα να το γνώριζες, οτι 3 Ιουνίου το 2001 θα ήταν και η τελευταία φορά που θα περνούσαμε ένα μέρος της γιορτής μαζί. Μετά άνοιξες τα φτερά σου.... Σαν τον αετό που τραγουδούσες και τόσο θαύμαζες...

Ο ΑΕΤΟΣ

Από τότε δυστυχώς , δε μπορώ να σου κρύψω τίποτα, βλέπεις τα πάντα, γέλια, χαρές αλλά και δάκρυα μας... Σαν αυτά που ζώ δυστυχώς τα τελευταία χρόνια... Λένε οτι το κλάμα είναι ανακούφιση αλλά τα δικά μου θυμάμαι από τη πρώτη στιγμή έπρεπε να τα καταπιώ, για να μη στεναχωριούνται οι γύρω μου... Μετά από τόσα χρόνια εμφανίστηκε ένα ακόμα άτομο που θα ξαναγράψω γι' αυτό σε επόμενο σημερινό μου κείμενο, μέσα στου οποίου την αγκαλιά, μπορώ να ηρεμίσω... Δε θ'αναφέρω κάτι σε αυτό το κείμενο γιατί είναι για σένα και πάλι λίγα είναι αυτά που γράφω, για σένα, για έναν άνθρωπο που ήσουν, φίλος, δάσκαλος και πανω απ'όλα ο πατέρας. Νιώθω ευτυχισμένη που μου δώθηκε στη ζωή, έστω και για 18 μόνο χρόνια....

Θα κλείσω με ένα ποιηματάκι της
Ρέας προς το Στάθη της...

"Που 'σαι καλέ μου σύντροφε, καλέ μου νοικοκύρη;
ήρθες και με χαιρέτησες το μεσημέρι εκείνο.
Κείνο το στερνό, το δόλιο, πικραμένο
που σα θαρρείς ακόμα εγώ εδώ σε περιμένω

Αητέ μου εσύ από ψηλά θε να κοιτάς δω χάμω
να βλέπεις όλους μας εδώ και να μας προστατεύεις
εμένα και τη κόρη μας τη μικρή Μαριώ μας
μη μας ξεχάσεις, κοίτα μας, μείναμε πια οι δυό μας.

Και εμείς θα σε θυμόμαστε και θα σε καρτερούμε
γιατί καλέ μας σύντροφε οι μέρες δε περνούνε
σαν έρθει πια μια μέρα που θα ανταμωθούμε
τότε θα στήσουμε χορό που θα ξαναβρεθούμε. "