Ένας μήνας μετά....

Σήμερα 2 Νοεμβριού, ένα μήνα μετά τα γεννεθλιά σου, καρδούλιτσα μου, να σαι καλά. Δε ξέρω μ'έχει πιάσει και τάση φυγής, θέλω να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω κάπου μονή μου. Για να πώ την αλήθεια δε θα θελα να πάω μόνη μου αλλά μαζί σου, μιας και αυτό δε γίνεται θα αρκεστώ σε μια βόλτα στην ελληνική επαρχία μόνη μου με μια φωτογραφία σου στην αγκαλιά μου. Ο,τι και αν ακούω από τους γύρω μου πραγματικά δε με νοιάζει καθόλου, είτε φίλοι σου είναι, είτε δικοί μου γνωστοί αυτές τις αηδίες για να μη πω αλλη λέξη μιας και γράφω στο διαδίκτυο, να πάνε να τα πουν εκεί που ξέρουν και να μαλ..... μόνοι τους, αντε γιατί σα πολλά αντεξα το τελευταίο καιρό απ'όλους τους, ας μάθουν να αγαπάνε και μετά να μιλάνε, εδώ μπλέχτηκαν και "αέρια" κοινώς πορδές και θέλαν να μάθουν λεπτομέριες. Ναι έκανα λάθη και εγώ όμως κάνένας δεν έχει το δικαίωμα να μου λέει εαν εγώ γουστάρω να μείνω με μια αγάπη στη ζωή μου, προχώρα. Αντε γειά σας όλοι σας! Ας δουν λίγο και το "Pride and Prejudice" και θα καταλάβουν τι εστί αγάπη χωρίς εγωισμούς. Θυμάσαι τι σου είχα πεί? Ας ακουσουμε λιγάκι τη μελωδία της καρδιάς μας, Καλή Κυριακή αγόρι μου... Μακάρι να διαβάσεις αυτό το post μαζί με όσα δεν έχεις διαβάσει από τη στιγμή που σταμάτησαν να σου έρχονται οι ειδοποιήσεις. Λυπάμαι που δε μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι στη ζωή μπορεί να προχωράμε, καποιοι άνθρωποι όμως μένουν χαραγμένοι μέσα στη καρδιά μας και ενωμένοι με τη ψυχή μας...